8 Ocak 2015 Perşembe
İnsan sevdiklerine ilgi gösterir onları sever, korur kollar. Hayatımızda olan her insan gerçekten değerli mi peki? Elbette değil. Anne ya da baba ile bir arkadaşınızı elbet eş tutamazsınız. İlerde başınıza ne gelecekse gelsin anne ve babanın ne yapacağını düşünmez, şüphe duymazsınız çünkü sizin için en iyisini bilirler. Ama hangimiz bu şekilde düşenebileceğimiz arkadaşlara sahibiz ki?
Peki ya ilişkiler?
Bence anahtar kelime "Özledim." çok zor olmasa gerek söylemek. Birine gerçekten değer veriyorsanız bunu arada bir belli etmek sizi öldürmese gerek. Hasta olduğunda arayıp ya da yanına gelip "nasıl oldun iyi misin?" diye sorarak merak ettiğini, karşındakinin senin için gerçekten değerli olduğunu hissettirmek gerek.
Siz çıkışınca akşamına sarhoş olup gelip size "İnsan söyleyemiyor! Her an sürekli seni seviyorum sana değer veriyorum diyemiyorum!" diye çıkışmasa gerek!
Ben her zaman bana aman canım cicim densin istemiyorum, bunu kast etmiyorum. Ama en azından evdeyken sadece ikimizken gelip yanımda azcık oturmasından, elimi tutabilmesinden ve arada bir de olsa seni seviyorum demesinden bahsediyorum. Sen bunları yapmayacaksan buna nasıl ilişki diyebiliriz ki? Bu ilişki olmayı bırak, arkadaşlık bile değil ki.
İnsanları kırmaktan her zaman çok korkmuşumdur ancak kimse beni kırmaktan geri kalmıyor. Ben insanlara bu kadar hassasiyetle yaklaşırken onların beni hiç acımadan incitmelerine tahammül edemiyorum artık.
Karşısına geçip "Gerçekten seni çok seven bir kalbi incitirken senin hiç canın acımıyor mu?" diye sorduğumda aldığım cevap aslında her şeyi açıklıyor. "Hayır, abartıyorsun."
Neyi abartıyorum be adam? Sadece yatakta sevgilim olduğunu mu? Bana diğer herkesle eşit değer verdiğini mi? Yoksa ihanetini mi?
Dilerim insanları kırdığın kadar incinirsin sende belki o zaman anlarsın gerçekten sana değer veren bir kalbin en çok sana karşı kırılgan olabileceğini.
