20 Ocak 2015 Salı
İnsan mutsuz olduğunda arkasında güvenebileceği birileri olduğuna inanmak istiyor. Düştüğünde hemen seni kaldıracaklarına, seni koruyup kollayacaklarına inanmak çok güzel bir şey.
Peki ya arkanda kimse yoksa? Gerçekten oturup düşününce; bunca zamandır yerdeyim, her kalkmaya çalıştığımda onlar bana bir tekme daha sallayıp düşürmekten başka ne yaptı ki?
Uzun zamandır ne kadar mutsuz olduğumu bu blogu az çok takip edenler biliyor. Uzun zamandır birini arıyorum. Kaybettiğim kişinin gerçekten o olmadığına inandırmaya çalışıyorum kendimi. Ama ne kadar uzun zaman olmuş olursa olsun, sesini duyup biraz konuştuktan sonra yine geliyor pembe hayallerim, sonra yine kırılıyorum ve bir bakıyorum etrafıma yine yok.
Öyle kaybolmuş hissediyorum ki. Sanki izliyorum uzaktan herkesi, ekran siyah-beyaz içinde renk yok. Umutlarım öyle yok oluyor ki. Her biri kaybolduğunda çektiğim acı tarif edilemez. Çok sevdiğin biri tarafından defalarca unutulduğuna şahit olmanın acısını tarif edemezsiniz.
Sözlerime sadık bir insanımdır. Yataktan depresif kalktığımda her sabah söz verirdim kendime. Kendime bu konu hakkında verdiğim sözlerin hiç birini tutamadım. Sabaha kadar konuşup, uykum gelip telefonu kapatmak istediğimde "ben senle hala konuşmak istiyorum" diyen birini istiyorum yine hayatımda. Bu söz üzerine uykum dağılsın istiyorum yine.
Saçlarından tutup kendime doğru çekmek, onu öpmek istiyorum. Etrafımda herkes böyle bir "lükse" sahip, benim için bir "lüks" bu. Hani paranız olmaz, onun için sadece ayda bir tabak tatlı alabilirsiniz ya öyle bir şey benim için bu.
Hayat adaletli değil bunu hayatın her anında görüyoruz. Ama şükür etmek için önemli.
Size bir şey olduğunda arkanızda duracağını bildiğiniz kişilerin değerini bilin. Canınız sıkıldığında elinizi tutup öptüğünde her şeyi unutturan o adamında kıymetini bilin.
Kendinize iyi bakın.
