25 Ekim 2014 Cumartesi
Biliyorum defalarca söz verdim ondan bir daha bahsetmemek için kendime, sizlere. Ama çok üzüldüm yine görünce onu işte.
Öldüm yine bu gece. Ağlıyorum yine sanki daha dün gitmişsin gibi. Unutmak istiyorum kendimi zorluyorum ama sonra da seni unutmak bu yaptığın saygısızlığı unutmak kendime hakaret etmek olur diye düşünüyorum.
Sana neresi zor geldi ki bunun anlamıyorum? Çok mu zoruna gitti evin içinde bile bana "sevgilim" demek? Dışarıda gizli kalsın istedim bende tamam, haklısın. Ama evde bile elimi tutmak, omzunda uyumam çok mu ağırına gitti?
Sorular çıldırtıyor...
Olmadı be çocuk. Ben seni her şeyden çok sevip ilk defa birine sevgilim dediysem, sana çok güvendiğimden, seni çok sevdiğimdendi. Bu kadar mı kördün yoksa bu kadar mı kolaydı görmezden gelmek bunları? Uyuyamıyorum. Ağlayamıyorum. Sadece bakınca arkama paramparça bir kalp görüyorum. O kalbin her bir zerresi seni çok özlüyor be çocuk.
Şu 1 aydır üzerime bu yalnızlık öyle bir sinmiş ki, buram buram sensizlik kokuyorum. Bitmeyen öyle bir acı varki o paramparça olmuş kalpte, bazen dayanamayacak sanıyorum. Dualar ediyorum hemen sonra isyan etmeye başlıyorum. Bilmiyorum bir gün benim onu sevdiğim kadar sevecek biri karşıma çıkar mı ama, korkuyorum bir yandan da. Hem seni unutmaktan, hem de başkasına tutulup yine bu duruma düşmekten. Ben seni yanımdayken bile özlüyordum be çocuk.
Şimdi sana duyduğum bu hisler sevgi mi nefret mi daha ben bile karar veremezken sen kim bilir ne kadar mutlusundur onunla. Ona gönül rahatlığıyla sevgilim der, elini hiç bırakmazsın. Her kavgamızda bana "kırılmayı öğren" derdin ya çocuk, ben kırılmayı değil ölmeyi öğrendim seninle.
Nefret duygum ağır basıyor şimdi düşündükçe bunları, aynı şekilde biri de sana "kırılmayı" öğretsin istiyorum. Beni böyle yüz üstü bırakıp gittiğin o kız var ya, benim çektiklerimi sana çektirsin ikinizde mutlu olamayın istiyorum.
Belki eskisi kadar ağlayamıyorum ama gözümden düşen damlalardan olmuş denizde boğulun istiyorum...
