24 Ekim 2014 Cuma
Geceler sanki düşman gibi. Kendimi bildim bileli böyle yani, daha bir kez mutlu oturamadım geceleri. Hep içimde bir sıkıntı var gibi, sonra eskilere dalıyorum çok özlüyorum onu.
Dinleyin bunu;
"Bitmeyen bir acı kanıyor içimde akmıyor, bitmiyor" diyor ya çok doğru diyor. Özlüyorum lan yine, köpekler gibi özlüyorum seni. Herkes eminim tatmıştır bu duyguyu. Önce deliler gibi sevmiştir, sevişmiştir. Sonra bilinmeze doğru gider bir şeyler. Dersin kendi kendine ulan bir şeyler yanlış gitmeli? Hayat bu kadar güzel, insan sürekli mutlu olmamalı dersin. Hayat sana bunu öğretmiştir, küçüklükten beri başına güzel bir şey geldikten sonra korkarsın, kesin arkasından kötü bir şey gelecek diye. Sonra gelir... O sensin yaşayamam diyen çıkar hayatınızdan ve bunuda olabilecek en rezil biçimde yapar.
Anlarsınız o zaman her şeyi, aşkın aslında yalan olduğunu. Beraber anılarınız gelir aklınıza sürekli, her hata tek tek gözünüze batar, pişman olursunuz. Nasıl bu kadar aptal oldum dersiniz. Nasıl kör oldum, onu nasıl bu kadar sevdim ki? Hele bir de beraber yaşıyorsaydınız tamam, depresyona hoşgeldiniz. Evde yemek yediğiniz tabak, su içtiğiniz bardak bile onu hatırlatır. Yatağınızda ikinizin sıcaklığını aynı yastıktaki ağırlığınızı özlersiniz.
En son aşama umuttur. Bu aşamaya geldiyseniz ondan çok nefret ediyor olmalısınız ama yarın öbür gün çıkıp gelse kendini affettireceğinden de emin bir şekilde kendinizden de tiksinirsiniz.
İşte ben tam son aşamadayım.
"Döner mi gidenler?"
