Mühendis bi gay

Geçtiğimiz günlerde Londra'da otomobil kullanımına karşı çıplak bisiklet turu ile protesto gerçekleştirildi. Ortaya oldukça renkli görüntüler çıktı :D 2013 yılında da bu şekilde "dünya çıplak bisiklet turu" adında bir etkinlik olmuştu. Ortaya.

Merhaba güzel insanlar, Son yazı üzerinden 2 ay geçmiş ama yorumları günlük takip ediyorum, hepinize teşekkür ederim. Yaşadığım olayları atlatmaya çalışıyordum, 2 ay olmuş. Ne çok olmuş yahu! Ben bile fark etmemişim, zaman nasılda geçip gidiyor. 1.

Küçükken hatırlıyorum, kız kardeşimle oynadığımız oyunlarda sürekli bir kostüm çabasına girerdim. Onun eteklerini giyerdim, askılı tişörtlerini kullanırdım bilmiyorum hoşuma giderdi. Bir gün, annem beni çekti köşeye ve bir hışımla; "Adam gibi adam.

Dün gördüm onu. Yanıma geldi biraz konuşmak istedi. Evime geldi akşam oturduk ve 3 saat kadar konuştuk. İlk cümlesi şuydu: "Muhendisgay ben yaptığımız şeyler için çok pişmanım." Afalladım. Başka şeyler demesini umuyordum halbuki. "Ne gibi şeyler?" dedim..

Canım o kadar sıkkın ki. Duygularıma esir oluyorum yine bu gece. Stres mide bulantısı yapıyor ve tek lokma bir şey yiyemiyorum, düşündükçe sürekli kusmak istiyorum. 30 derece evde tir tir titriyorum. Korkuyorum, ne olur olmasın diye ne olur Allah'ım.

Hani derler ya her konuda bir ilkler bir de sonlar unutulmaz diye. Oturup düşünüyorumda 2 gecedir, hayatımda gerçekten unutamadığım çok ilkim var. İlk aşkım, ilk cinselliğim, birini ilk öpüşüm ama hiç sonum olmadı benim. Sorun bende mi bilmiyorum.

İnsan mutsuz olduğunda arkasında güvenebileceği birileri olduğuna inanmak istiyor. Düştüğünde hemen seni kaldıracaklarına, seni koruyup kollayacaklarına inanmak çok güzel bir şey. Peki ya arkanda kimse yoksa? Gerçekten oturup düşününce; bunca.