Mühendis bi gay

Geçen kendime sordum, "2014 yılını en iyi nasıl tarif ederim?" diye ama aklıma gelen tek şey hayal kırıklıklarım oldu. Bu yüzden 2015 benim için çok büyük anlam ifade ediyor. Bu yılı yarın geride bıraktığımızda onunla birlikte hayatımdan çıkardıklarımında tarihe gömüleceğini umuyorum.

Bazı seçimler sadece zorunluluktur

Hayatımda biri olsa keşke gerçek beni bilen, beni gerçekten mutlu eden. Beni, en önemlisi kendini kabullenmiş biri.

Eve sırf ona güzel yemekler yapıcam diye gitmek için saat saysam mesela, girse kapıdan sarılsa bana öpse beni her gün sektirmeden. Bilse keşke bazı şeylerin gerçekten birer "seçim" ya da "seçimler" olmadığını. Suçlamasa beni.

Sonra oturup filmler izlesek her gece, Allah'ın her gecesi sarılarak uyusak. Arada kavga etsek, sonra dayanamayıp gelse sarılsa bana, yatsa yanımda. Birbirimize sözler versek "hiç bitmeyecek" desek, buna tüm kalbimizle inansak ve birbirimizi ihanet dahil hiç bir şeyin ayıramayacağını bilsek keşke.

Benim onu sevdiğim kadar o sevse beni. Adımı kullanmasa yerine sadece "seni seviyorum" dese ne güzel olurdu!

Gece yanımda olduğunda, sabah olmasın diye dualar etsem keşke. Yatalım sonsuza kadar böyle koyun koyuna.

Keşke böyle biri olsa diyorum, hayatımda bir iz bırakıp kaçmak yerine orada sonsuza kadar kalacak olanlardan biri.

Uzun bir aradan sonra tekrar merhaba,

Şu sıralar çok şey yaşadım, yine çok üzüldüğüm anlar oldu ama artık bununla başa çıkabilecek gücü kendimde hissedebiliyorum. Bol bol dua ediyorum eskisi gibi artık isyan etmiyorum.

İçim artık çok yanmıyor mesela sanki bir kaya gibi soğuk ve ruhsuzum. Öpüşürlerken gördüm onları dün mesela, içim yanmadı değil çok yandı ama ne oldu sonra? Gittim dua ettim, af diledim Tanrı'dan.

Bilmiyorum içimi huzurlandırıyor sanki artık bunu yapmak, hayatımdaki tüm kötü şeylerle böyle başa çıkabilirim gibi geliyor, inanıyorum. Anlatamıyorum arkadaşlarıma bir şeyler, onlar benden teker teker uzaklaşırken ve derdimi aylardır onlarla paylaş(a)madığımdan onlara artık değer vermediğimi düşünüyorlar. Hepsinden teker teker ağır sözler işitiyorum artık.

Ha, dua ediyorum derken beddua yok bunların içinde. Artık onları öyle kabullenmişim ki, sanki onun geçmişinde hiç ben olmamışım sadece kuruntu yapmışım gibi geliyor.

Ama unutmak istemiyorum. Gün gelir, arkadaş olarak bile olsa onu affederim diye korkuyorum.
Onun için sayfalarca yazıyorum her şeyi, sizi sıkmamak adına burada yayınlayamıyorum hepsini ama, biraz zaman geçtikten sonra bakıp kim beni nasıl üzmüş hatırlamak, o zaman nasıl acı çektiğimi hissetmek için saklıyorum onları, çünkü insan ne kadar hatırlıyormuş gibi hissetsede arada kaçırdığı detaylar en sonunda kendini haksız görmesine sebeb oluyor. Bende ilerde kendimi haksız görüp bir de vicdan muhasebesi yapmayayım diye sadece yazıyorum işte. Duyguları zaman köreltiyor, ne olursa olsun gerçekten insan ne yaşarsa yaşasın 1,5 ya da 10 yıl sonra karşısındakini affetmek için mutlaka içinde bir istek, bir sebeb buluyor.

Ben onu hazır hayatımdan çıkartmışken ve bunu çok acı bir şekilde yapmışken aynı şeyleri tekrar yaşamamak uğruna unutmak istemiyorum. Sadece onun için değil, belki karşıma yine ilerde biri çıkar ve aynı şeyleri onunda yaptığını farkettiğimde elimde en azından bir profil olmuş olur, onun üzerinden düşünürüm diye planlıyorum.

Ben sadece kendimi affettim. Kader ne gösterir bilemem ama hayatımda en çok istediğim şey benim gerçekten anlayan bir insanla tanışmak, onun ellerini her tuttuğumda dünyadaki hiç bir şeyin umrumuzda olmaması.

Kendinize iyi bakın güzel dostlar. Hepinizi çok seviyorum.

Hayat çok garip değil mi? Kimilerinin mutluluğu, birinin mutsuzluğu oluyor.